از حادثه ناليدي و شكوه برآوردي كه آه اي خدا! غم بر دلم گران آيد و اشك بر گونه ام روان است و حيرانم كه ملتي چنين شكرگذار تو بر درگهت روزي پنج نوبت و هر نوبتي از دل و جان، مگر آيا مستحق چنين قهري ات بودند كه بر ايشان رحم نياوردي؟
و كلماتي رنگين تر از باب گلايه بر زبان راندي كه چون دريافتي بر كفرت دليلند، و پروردگارت غيور است، لب فرو بستي مبادا كه مصيبت سهمناك تري تو را بر سر فرود آيد. (و تو مي داني اين شهر كه سكنايت در آن است ديري است كه بايد بلرزد و بسا رحم پروردگارت است كه همين لحظه در سه جهت بر خود نمي لرزي!)
و آيا نينديشيدي كه اين از قهر پروردگارت نيست كه از سفاهت تو كه ملكت به سامان نيست و شهر ويران شده، پابرجاي علوم معماري2500 سال نياكانيت بود كه امروز هر ابريقي كه از ايشان مكشوف ميداري به خود مي بالي و پاي مي كوبي؟!
و عجب اين ندارد كه زمين بلرزد، عجب اين دارد كه تو اين انديشه نكرده باشي كه خانه بي بن به لرزش فرو خواهد ريخت. اين قهر طبيعت نيست كه سهل انديشي توست.
تويي كه امروز و روزهايي چنين، حب وطنيت را به جان و مال و منال گسيل مصيبت زدگان مي داري، هيچ انديشه ات نيايد كه 30000 تني كه تا اين دم جان عزيز خاك كرده اند، جان باخته قهر زمين نيستند كه فدايي كوته انديشيهايمان، كه ارگ را عزيز مي داريم و نفت را عزيزتر كه بودنيهاي بي منتند و بي نياز كوشش ما. كه يكي را اسلافمان به پاداشته اند و ديگري را زمين ارزانيمان داشته، كه مبادا در بمانيم به اين دو روزه حيات! من و ما براي بعد از ما ساكنان اين خاك جز بارهاي بر زمين مانده چه پيشكش داريم؟
اما واماندگي از اينت گرانتر كه فاجعه ات تنها آموزگار باشد و حتي در آن مكتب هم چنين سرافكنده و عاجز از ممتاز بودن؟!
باشد كه ما اين ملكيان روزي انسانيت پيشه كنيم ...

دل پذير... دل پذير... دل پذير...
دلم براي آدماي دل پذير تنگ شده. بهتره بگم دلم واسه نقاب دل پذير آدما تنگ شده. جديدا خيلي سعي نمي كنن دل پذير باشن، دقت كرده ي؟ در حالي كه وقتي دلپذيرن دوست داشتنين. وقتي تو نگاهشون گيج و ويجي نيست. يه ذره بانمكن، يه ذره يخ.
من دلم شرمندگي ميخواد! چرا هيشكي جديدن شرمنده م نميكنه؟
همتون شعار ميدين. تابلو ميكنين كه اگه يه ذره خوبين همش واسه اينه كه جديدا يه كتابي خوندين. يا به هر حال با خودتون درافتادين.
دل پذير... دل پذير... دل پذير...
دل پذير ميشي؟
...

اوووووووووم! يه ليوان چايي خوشمزه، اونم يه نفس س س س س س س.
خوش به حال خودم كه اين قد دوزم پايينه!
من به چايي عاشقم...

اون شبي وقتي از خونه اومدم بيرون، اولين اولين چيزي كه ديدم هلال ماه بود. خيلي نازك و ظريف و شكننده. و به نظرم خيلي قشنگ تر از ماه شب چارده! يهو نگران ژوكر شدم. مطمئن بودم اون بالا نشسته و دوربينشم دستشه و داره زمينو ديد ميزنه، اما اون هلال خيلي شكننده بود، اصلا جاي مناسبي براي نشستن نبود!
امشب ديدم ماه سر جاشه، خيالم راحت شد كه هردوشون سالمن. اما يه چيزيم يادم افتاد: خطري كه ژوكرو تهديد ميكنه شكستن ماه نيست، همچين سنگينم به نظر نمياد. خطر براي اون كامل شدن قرص ماهه! حالا هرچي به شب چارده نزديك ميشيم اضطرابم بيشتر ميشه.
پ.ن. صندلياي رديف عقب اتوبوس، حتي از نوع شركت واحد، از بقيه صندليا نرمترن. امتحان كن.
پ.ن. براي آن كه بمانم و تا ترانه بخوانم...

وقت زلزله رودبار و منجيل كوچيك بودم خيلي. واسه همين مطمئنم بهترين كارو كردم: دست مامان و بابا رو گرفتم و بي سر و صدا وسط راهرو منتظر تموم شدنش موندم.

دوباره ميسازمت وطن، اگرچه با خشت جان خويش
ستون به سقف تو ميزنم، اگرچه با استخوان خويش

دوباره ميبويم از تو گل، به ميل نسل جوان تو
دوباره ميشويم از تو خون، به سيل اشك روان خويش

دوباره يك روز روشنا، سياهي از خانه ميرود
به شعر خود رنگ ميزنم، ز آبي آسمان خويش

اگرچه صد ساله مرده ام، به گور خود خواهم ايستاد
كه بردرم قلب اهرمن، ز نعره آنچنان خويش

دوباره ميبخشي ام توان، اگر چه شعرم به خون نشست
دوباره ميسازمت به جان، اگرچه بيش از توان خويش

سيمين بهبهاني

هاااااااااااااام.احساس ميكنم به خواب زمستوني فرو رفته م. عميق و سنگين و ممتد.
نه چيزي ميشنوم نه چيزي ميبينم؛ فقط صداي خودمو تشخيص ميدم.
خيلي لذت بخشه، خيلي. تازه ميفهم چرا خرسا مهربونن!
اما كلي كار دارم. درس و امتحان و پروژه كوفتي.
اينك چه بايدم؟!
يه بدل ميخوام. جسور. پيدا ميشه؟
پ. ن. تقديم به همه آدماي ناراحت و با اين اميد كه ناراحتتر نشن:
پيش از آن كه به تنهايي خود پناه برم
از ديگران شكوه آغاز ميكنم
فرياد ميكشم كه: "تركم گفته اند!"
چرا از خود نميپرسم
كسي را دارم كه احساسم را
انديشه و رويايم را
زندگي ام را
با او قسمت كنم؟
آغاز جداسري
شايد از ديگران نبود.

مارگوت بيكل

ميدونين روانكاوا به دختراي ترشيده بي اعتماد به نفس چي توصيه ميكنن؟ كه روزي نيم ساعت كنار دست انداز خيابون دم خونه شون وايسن ببينن چند تا ماشين ( با تاكيد بر مدل بالا) دم پاشون ترمز ميكنن! هر يه ماشيني كه ترمز ميكنه اونا به جذابيت خودشون مطمئن تر ميشن و راننده هم سلامت كمك فنراشو حفظ ميكنه. كل قضيه هم بازنده نداره!
پ. ن. چه خنده دارن آدمايي كه اون قدر ميجنگن تا همه دشمنا و رقيبا رو از ميدون به در ميكنن و تازه وقتي نوبت يكه تازيشون ميرسه يادشون ميفته از تنهايي ميترسيدن!
پ. ن. برگي از شاخه فرو ريخت...

الك ميخوام. داره كسي؟!

تپ تپ تپ
تپ تپ تپ
تپ تپ تپ
تپ تپ تپ ...
اين صداي تنهاييه. نه ترانه، نه غزل، نه زاري. فقط همين.
تنهايي خوبه، اما نه تنها راه رفتن. از اين صدا فراريم، اما چرا؟ مگه خود آدم بهترين همقدم خودش نيست؟ مگه نه اين كه با خودش در اوج تفاهمه؟ نميدونم، نميدونم، اما از اين صدا هيچ خوشم نمياد. دلم ميخواد قدمام دكمه ميوت داشت.
حجمي از سكوت، حجمي از سكوت، حجم تنفرانگيز بي محتوايي از سكوت...
كلمات بي وزن. شعرهاي خوشگل تكراري.
گنگ و خسته. گنگ. خسته.

ديگه درخت بخشنده اي نيست كه پسركي رو خيلي دوست داشته باشه، درختا برگاشونو محكم چسبيده ن، شاخه هاشونو محكم تر، تنه شونو بازم محكم تر و ريشه شونو جانانه!
از باد نخواين كه عطر گلا رو براتون بياره، اگه گلا عطرشونو بهش بدن كه بعيده، باد اونا رو واسه خودش نگه ميداره!
ابرا به دعاي من و تو نيست كه از جلوي خورشيد كنار ميرن، از گرما عاصي ميشن!
دختر بند انگشتي رو تازگيا ديدي؟ خب طبيعيه، گل سرخ مطمئن گير نمياد!
نه، نرو. جاي زندگي همين جاست، روي زمين. اينا همش بهانه س. بهانه هاي من واسه فرشته نبودنم.

سعي كنين يه بارم كه شده پيانو زدن سامان احتشامي (اگه اسمش درست يادم مونده باشه!) رو بشنوين. ضرر نمي كنين!

اون غفلت كرد. و من متوجهش شدم. متوجه اون و ريسمونهاش.
از امتحان برميگشتم. تو انوبوس بودم و منتظر حركت. امتحان بدي كه داده بودم، تموم شده بود و حالا فقط دلم ميخواست برم خونه بخوابم. هوا ابري بود و دمدماي غروب بود و راديوي اتوبوس داشت آهنگ تركي غم انگيزي پخش ميكرد. يهو حس كردم كه تكون خفيفي خوردم. مثل اينكه اوني كه اون بالا، سر ريسمونا رو نگه داشته عطسه كرده باشه، يا حواسش پرت چيزي شده باشه... يا نه، اصلا خواسته باشه اذيتم كنه. براي يه لحظه خيلي كوتاه محل گره ريسمونا به تنم سوخت: فرق سرم، پشت مچاي دستم، كمرم و پشت پاشنه ي پاهام. و بعد همه چي تموم شد.
از اون موقع حس آزاديمو از دست داده م. ريسموناي همه تون تو دستشه. مواظب باشين!

حسرت نبرم به خواب آن مرداب
كآرام درون دشت شب خفته ست.
دريايم ونيست باكم از توفان:
دريا، همه عمر، خوابش آشفته ست!

شفيعي كدكني

پ. ن. آدما برام جالبن. عادت دارم نگاشون كنم. وقتي يه گوشه نشسته يم مثلا تو دانشگاه، همش به آدمايي كه رد ميشن و ميان و ميرن نگا ميكنم و از تنوع اونا خوشم مياد.

پنجاهمين سالگرد تاسيس بنياد موسيقي بتهوون- خانه ي هنرمندان ايران.
من عصارو دوس دارم، مخصوصن كه وقتي خركي داد ميزنم: آخيييييييييييي ( بهزاد غريب پور داشت دست اميرهوشنگ كاووسي رو ميبوسيد)، از رديف جلويي برگرده طرفم و بهم لبخند محبت آميز بزنه. من چي كار كنم با اين ولوم بالام، دست خودم نيست!
پ. ن. اونايي كه قراره برن گمشن سريعتر! خانوما سريعتر، آقايون سريعتر...
پ. ن. شاعر نيستم، نويسنده نيستم، خواننده نيستم، هنرمند نيستم... مگه قرار بوده باشم؟!
پ. ن. هوا آلودس. كوچولوهاي من بشينين تو خونه و برنامه هاي مخصوص خودتونو تماشا كنين. پسر شجاع و مشاهير تاريخو داره تكرار ميكنه، با اون چند تا ميمونا!
پ. ن. دوباره ميسازمت وطن اگر چه با خشت جان خويش.

If you wanna go take good care!

سلام بر آزادي!

از كيانيان خوشم اومد. هم حرفشو بلد بود و هم خيلي گويا و قابل فهم حرف ميزد. كمن آدمايي كه اين دو تا هنرو همراه هم داشته باشن. اونايي كه خيلي ميفهمن، كسي حرفشونو نميفهمه. اونايي هم كه بلدن يه جوري حرف بزنن كه همه بفهمن، حرفشون به شنيدنش نميرزه.
پ. ن. ميخوام برم چغازنبيل يالا! بارونم بياد و اون توريست بانمكا هم دوربينشونو بدن كه ازشون عكس بگيرم.

لعنت بر... هيچي بابا ولش كن
از حال من نپرسيد كه جواب اميدواركننده اي نميتونم بدم.
پ. ن. بچك جون باي باي كردن و بوس فرستادن لحظه آخرت يادم نميره. زودي برگرد و زياد بزرگ نشو. باشه؟
پ. ن. از آدمايي كه كله يه مني رو به جاي زبون يه مثقالي تكون ميدن خوشم مياد. تازه اووووووم به نظرم خيلي از بله قشنگتره و ام ام ام از نه. اگه اين طوري حرف ميزني يادم بنداز كه دوست داشته باشم. دو نقطه ايكس

لعنت بر ...

امروز رفته بودم يه كلاسي كه چشم انداز جالبي داشت. قراره آخر كلاس كاربرد عشق در زندگي رو بلد باشيم! بانمك نيست؟ آخه اين اسكچرس عشقش كجا بود كه حالا براش كاربرد پيدا كنه؟! اما خودمونيما بد چيزيه كه آدم عاشق بشه، بعد يهويي بفهمه كه اصلا بدردش نميخورده!
پ. ن. يه دوستي براي من كامنتاي طولاني تر از متن ميذاره. بخونين اگه خواستين:)

ستاره هاي سقف اتاق من رنگ وارنگن، اما ستاره هاي سقف آسمون خدا همه شون سفيدن. اما فكرشم نكردم كه كاش جاي اون، من خدا بودم. ميدونين چرا؟ چون اگه جاي اون بودم براي انتخاب كردن رنگ ماه كه ستاره ي محبوبمه ( خودم ميدونم كه نام علميش سياره س!) تصميم گيري سختي رو پيش رو ميداشتم. اين كه ميگم خدا باهوشه واسه همينه. صورت مسائل سختو پاك ميكنه، اونم با پليكان جلد مقوايي!

لعنت!

يه جشن تولد بود. مثل هر جشن تولدي با يه متولد. مثل هر جشن تولدي با يه جمع شاد، كه دور هم جمع شده بودن تا از بودن صاحب تولد شادي كنن. كه بخونن و بخندن و شاد باشن. همه ي اينا بود و متولد هم بسيار عزيز بود. اما فقط يه چيز... نمي تونست شمعاي روي كيكشو فوت كنه. مدتي بود كه عادت زندگي رو كنار گذاشته بود.

اون آدم بزرگ، مدتي هست كه تو هواي ما نفس نميكشه و با عادتايي مثل عادتاي ما زنده بودنشو تظاهر نميكنه. اما زنده س وقتي هنوز با حرفاي تازه ش هوامونو تازه ميكنه. وقتي هنوز با واژه هاي قشنگ و لطيفي كه به ما ياد داده، رو لحظاتمون اسم ميذاريم. وقتي هنوز روز تولدش دور هم جمع ميشيم.

21 آذر ماهه، تولد احمد شاملو. مردي كه عمر جهان بر او گذشته بود.

تا حالا چيزي در مورد قحط الرجال شنيده ي؟ نه؟! خب اشكال نداره الآن چند تا مثال ميزنم.
قحط الرجال همون چيزيه كه به محمد حاتمي اجازه ميده كه نقش سياوش، جوان خوش سيما و بلندبالاي ايراني رو تو تاتر سوگ سياوش بازي كنه.
قحط الرجال همون چيزيه كه به چنگيز حبيبيان ميدون ميده كه كاست بفروشه.
قحط الرجال همون چيزيه كه به ضيا آتاباي، خواننده ترانه هاي مرد درياي خزر زنگالو، رينگو رفت توي كافه ديد چراغا همه آفه و حسني بده بد بد، مجال اظهار نظر سياسي ميده.
نه؟ نيفتاد؟
آها، قحط الرجال دقيقا همون چيزيه كه باعث ميشه چشمان اميدوار يك ميليون و هفتصد هزار(1.700.000) دختر دم بخت اين بوم و بر به انتظار شاهزاده سوار بر اسب سفيد بالدار به در خشك بشه، شايدم تر!
ها؟!
جرررررررررينگ!
پ. ن. به طرز افراطي اي كوهن گوش ميدم و از اون افراطي تر Dance me to the end of love.

اون چيزي كه عذابم ميده نه سكوته، نه تنهايي تو خونه، نه رخوت بعد از ظهر، نه ليست كارهاي نكرده، نه بي حوصلگي. بلكه سكوته و تنهايي تو خونه و رخوت بعد از ظهر و ليست كارهاي نكرده و بي حوصلگي. من هنوز واكسن سرخك و سرخجه نزدم و تهديدي براي سلامت و سعادت نسل آينده به شمار ميرم. دقيقا به همين وحشتناكي؟

چون آدم احساساتي اي هستم، سعي ميكنم منطقي تصميم بگيرم.
اين جمله رو بالاي اولين صفحه ي خالي دفترطرف نوشت و ازش قول گرفت 1000 بار از روش بنويسه.
طرف آدم بدقولي نبود، 1000 بار نوشت. اما براي اين كه به سيستم آموزشي كشورش ثابت كنه كه اين روشها كارساز نيست و اون ديگه بزرگ شده، حرف حساب تو كله ش ميره و شعورش بازيچه دست اين و اون نيست، تا هميشه تصميمات احساسي گرفت.

هيچ وقت از اين كلاه هايي كه فقط جاي چشمشون سوراخه سر پسر كوچولوم نخواهم كرد!

دو تا قدرت ميشناسم: عشق و نفرت. اولي ترس نداره، بهش غالبم، تو حاشيه س و تو اين دنياي سوسول وجود خارجي نداره. دومي برعكس. چيز عجيب ترسناكيه. گاهي قدرت نمايي هاي عجيبي ميكنه. ازش فراريم، اما هست. باهوشتر از عشق و بي نقطه ضعف!

يه آدم طاس ميتونه مو بكاره، ميتونه كلاه بذاره سرش، ميتونه كچل كنه كه معلوم نشه طاس هم بوده، ميتونه موهاي يه ور سرشو به اون ور داتيو بزنه، ميتونه با طاسيش احساس خوش تيپي كنه و به همين دليل دست به تركيب كله ش نزنه يا... ميتونه فقط يه آدم طاس باشه، به همين سادگي.
آدم ميتونه خودشو عالي، بي نظير، با روحيه، شجاع، بااستعداد، پاك، روشنفكر، بامعرفت، خوش قريحه، همه فن حريف و... نشون بده و يه بت هميشه در خطر سقوط باشه، ميتونه هم فقط خودش باشه، به همين دل پذيري.
اين كه چه قدر تو زندگي بدويم، ملاك نيست. مدت نفس تازه كردنامون بايد كوتاه باشه. بايد از جنس خودمون آدم باشيم، وگرنه به تن زندگيمون زار ميزنيم. در ضمن اين انتخاب خودمون بوده كه جامون اينجا باشه، وگرنه زندگي بين الاغها هم نبايد خالي از صفا باشه. خودشون كه راضي به نظر ميرسن!

رابطه ي استاد و شاگرد مثل رابطه ي زن دمپايي به دست و سوسكه، هم اين از اون ميترسه هم اون از اين.
اينو يكي ميگفت كه سر كلاس نشسته بود...

كلماتي كه دارين ميخونين، تراوشات ذهن يك اسكچرس خسته س. اين اسكچرس از 8 صبح تا 8 شب دانشگاه بوده. تازه اونم با 3 ساعت خواب شبانه و نيم ساعت خواب ظهر. اگه بدونين از ساعت 5 سر امتحان بوده و حاصل مشورتهاي بي وقفه ش با دوست خوبشو جلوي چشمان حيرت زده اون 2 تا حل تمرين مهربان تحويل استاد مهربانتر ميداده و اصلا هم در راه عزيز بي جهت بازيش قدمي عقب نشيني نكرده، بيشتر به تواناييهاي اين گونه از اسكچرسها ايمان ميارين. البته از كسي كه بامدادان موفق شده (البته به همراه همون دوست خوبش)، در يك عمليات انتحاري به جاي powerpoint با excel سمينار ارائه بده، نبايد هم توقع داشت كه شامگاهان شكست خورده به خونه بياد.
اين اسكچرس بسيار خسته، امشب از صداي بارون روي كلاهش لذت برده و در كل خوشحاله كه يه اسكچرس آفريده شده، نه هيج چيز ديگه. آره، خوشحاله.

از بين انواع خشكياي روي زمين، از شبه جزيره خوشم مياد، از نظر "ارتباطي". خيلي متعادله به نظرم و خيلي حد نگه دار. نه خودشو اسير انواع و اقسام كشورو خاك كرده، كه خفتشو چسبيده باشنو مجال بهش ندن، نه مثل جزيره يه گوشه تك و تنها افتاده. ارتباطش در حد لازم و كافيه.
ارتباط آدم با آدمهاي ديگه هم در همين حد خوبه. بايد با ديگران بود، باهاشون زندگي كرد، دوستشون داشت، در كنارشون بود، ولي نبايد بينشون گم شد، طوري كه يادمون بره "يكي" هستيم، يكي بين بقيه.
در عين حال اينم بايد يادمون باشه كه چه خوشمون بياد و چه نه، بقيه وجود دارن. هميشه هم هستن و هيچ كدومشون به ميل ما نيست نميشن. ساحل آزادي دريايي ما هر چه قدر گسترده، به هر حال محدوده.

بايد استاد و فرود آمد
بر آستان دري كه كوبه ندارد
چرا كه اگر به گاه آمده باشي
دربان به انتظار توست و
اگر بي گاه
به در كوفتنت پاسخي نمي آيد.
احمد شاملو

از ضعف بدم مياد. از آدماي ضعيف بيشتر.

بعضي موضوعات نه رمانتيكن، نه متعالي، نه اورژانسي، نه قابليت مانور ژورناليستي دارن! ولي وقتي ميرن تو فكر آدم، شديدا تمايل دارن كه با جواب بريزن بيرون. اين روزا دارم به "افق" فكر ميكنم. كه هنوز برام مبهم و مشكوكه. و هنوز بلد نيستم در موردش آرزو كنم. نه اون قدر بچه م، كه طلايي و درخشان و بي لك ببينمش، نه اون قدر بزرگ، كه محدود و محتوم.
تو را به سرخ
به آبي
تو را به پاكي و رادي
تو را به آزادي
به سبزدشت جهان

گرگ باش

!بره مباش

نصرت رحماني

به چشام نيگا نكن. ميخوام دروغ بگم. ميخوام ته مونده هاي حقيقتي كه هنوز اين دور و ورا هستو بريزم تو يه كيسه سياهو از پنجره بندازم پايين. كه وقتي دارم دروغ ميگم، فكر حاشا به سرشون نزنه. ميدوني؟ اين جوري آرامشمو از دست ميدم. اون وقت نمي تونم درست و حسابي تصوير دروغينمو واقعي كنم. تو هرگز نخواهي فهميد. پس سعي نكن با چند تا سوتي بي قابليتي كه ميدم خودتو سرگرم كني. اين اداها مال سن تو نيست. نذار از اين همه انرژي اي كه دارم پاي دروغ سازي برات ميذارم پشيمون بشم. من با اعداد و ارقام شوخي ندارم. از چيزاي قابل اثبات بدم مياد. اما چيزاي نسبي... جون ميدن براي تحريف. امتحان كن. صد و هشتاد درجه ام كه بچرخونيشون، هنوز قابل باورن تو اين دنياي متضاد.
به چشام نيگا نكن. دروغ با چشم همون كاريو ميكنه كه پياز. باور مي كني؟

لطفا به همه ي آرزوهات برس. همه ي ايده آل هاتو عملي كن. اون قدر به جاه طلبيت ادامه بده كه اهدافت به بهترين شكل پياده شن. به جاهايي كه دوس داري برو، اونم در بهترين فصل ممكن. شادي هايي كه دوس داري رو هميشه كنار دستت فراهم داشته باش. بخند. هميشه، وقتي ناراحتي به زور. از آدمايي كه حرصتو در ميارن دوري كن. هميشه رو بهترين صندلي هواپيما، قطار،اتوبوس يا ماشين بشين. درجه يك زندگي كن. نذار كسي تو صورتت بزنه. سرطان نگير. تصادف نكن. بدبخت نشو، حتي يك لحظه. موفق و سربلند باش. و به راحت ترين شكل ممكن و دقيقا تو روز و ساعتي كه دلت مي خواد بميري، بمير.

:) عروس و دوماد خوشبخت ما
هوراااااااا! هورااااااااااااا! مبارك! خيلي خيلي مبارك ك ك ك ك ك

اين شاهكار هنري كه مي بينين اكريليك روي پارچه بومه. يعني خالق تكنيك چي فكر ميكنه وقتي ببيندش؟ بيشتر به خودش فحش ميده يا من؟

چه صحنه هاي دل انگيزي تو زندگي ساده و روزمره آدم پيش ميان! عصر شنبه، خسته، سوار تاكسي ميشي نزديك خونه. نم نم خوش بو و خوش آهنگ بارون... هنوز درست تو ماشين جابجا نشدي كه راننده ضبطشو روشن ميكنه... جخ امروز از مادر نزاده ام... نه، عمر جهان بر من گذشته است... مدايح بي صله... احمد شاملو با صداي خودش... لعنت بر من.... لعنت بر من.... لعنت بر من اگه باز از زندگي تو اين شهر پردود بنالم!

من احمق ساده دلو بگو كه هنوز فكر ميكنم ممكنه" تافي تو دهن" وارد آسانسور بشمو آشنا نبينم!

يه كتاب ديدم كه خيلي دلم گرفت، خيلي، خيلي،خيلي...
انگار كلي آدم كه سر زنده بودنشون شرط مي بندم، مرده بودن. يا پير شده بودن و قديمي. يا فراموش شده و نيازمند يادآوري... كتابه يه اسمي داشت تو اين مايه ها: وبلاگستان شهر شيشه اي. ورق زدم تا به نوشته هاي آشنا برسم. اسما آشنا بود. حتي نوشته ها تا حدي. ولي نويسنده ها نه. نمي دونم چرا. انگار خاطره شده بودن.
وقتي يه وبلاگو ميخونم ميدونم نويسنده اي كه هر روز توش مينويسه زنده س. يه جايي داره نفس ميكشه. ارزش نوشته ها هم به همينه كه نويسنده هايي پشتشون وجود دارن هر كدوم با سبك فكري و اعتقادي و نوشتاري خودشون. هر كدومم تو آدرس خاصشون، با تمپليت و فونت خودشون. با رنگايي كه به اونا ميشناسيشون. به هر حال هر دنيايي مختصات خودشو داره! وگرنه نوشتن كتاب كه خيلي وقته كار آدماس.
چيزاي دلگير ديگه اي هم بود. بماند!
ديروز رفته بودم كتاب فروشي. بعد از خيلي وقت.

شعري نگفته ام
كه بخوانم
تا بگويي: واي چه زيباست!
تنها چند خط گريسته ام
ميان دفتري كه سالها
لذت خودكاري را به خويش نديده است.

مسعود خالقي

با سدي از سكوت
در من رساترين تلاطم ساكن را
بنياد مي كني.

حميد مصدق

احساس ميكنم آستانه حساسيتم هي داره ميره بالا و بالاتر. چيزايي كه يه روزي باعث ناراحتيم ميشد حالا ميخندوندم. آدماي بيكار و مسخره عصبانيم نميكنن، اونام يه جورايي بامزه ن. وقتي دارم تو خيابون را ميرم، از ديدن آدما اذت ميبرم. خوشم مياد كه هستن، حتي ناجور، حتي بدخلق، حتي زشت. موقعيتاي سخت به نظرم يه جور بازي ميان! هر وقت اوضام غرغريه، از دوستام اجازه ميگيرم تا غر بزنم، اونم تا هر اندازه كه بخوام! نميدونم اين حالت يعني چي، ولي راحتم. خيلي راحت تر از وقتي كه سخت ميگرفتم.

اگه اينا علائم يه بيماري منجر به مرگه بهم بگين، ولي كم كمك، باشه؟

هيچ تصوري دارين از آدمي كه يه نيمكره مغزش بزرگتر از اندازه طبيعي باشه و اون يكي نيمكره كوچكتر؟ شايد بگين ديوونس يا عقب مونده. شايد از تصورش بترسين، شايدم خنده تون بگيره. ولي اگه بشناسينش اونم از نزديك و طي ساليان، دوستش خواهيد داشت. خيلي زياد. چون خاص ترين آدميه كه ميشناسين. كاراش، عاداتش، حرفاش، ذوقاش، ترساش، محبت كردناش و خشم گرفتناش منحصر به فرده. فقط شبيه خودشه و با هيچ كس مقايسه نميشه. برعكس خيلي آدماي سالم كه ارزش دقيق شدن ندارن، كاملا به شناختنش مي ارزه. مرموز و عجيب.
اين آدمو ميشناسم و بسيار دوست دارم. حتي بهش و به طرز بودنش وابسته م. تنها چيزي كه در موردش آزارم ميده اينه كه نكنه بهش خيلي بد ميگذره؟

پ.ن. اگه يه مغازه چيني فروشي داشته باشين و تو يه حادثه تمام چينياتون بشكنه جز يكي (اون يه دونم چون تو دستتون بوده سالم مونده باشه)، باهاش چي كار مي كنين؟ ميشكنينش يا نگهش ميدارين؟

امشب با دو تا دوست خوب رفتيم سقف تهران. راه رفتيم، حرف زديم، غيبت، خنده، لرز... از همه مهمتر: از اون ذرت خوشمزه ها! درسته كه گاهي غر ميزنم، ولي متاسفانه يا خوشبختانه به شكل غيرقابل انكاري خوشبختم. زندگي جون دوستت دارم. اصلنم خسته نيستم. خيلي بي كلاسيه كه آدم از زندگيش راضي باشه؟!

ووووووف! خدايا خواهش ميكنم آدماي عوضي رو تبديل به سوسك كن تا بقيه آدما با خيال راحت بتونن لهشون كنن. قرچ چ چ چ چ

ميخوام يه شعر بنويسم ولي ميترسم جنبه شو نداشته باشي. آخه ميدوني خيلي عاشقانه و عارفانه و صادقانه و خلاصه بالاي 18 ساله. اولين بار كه شنيدمش خيلي وقت پيش بود، ولي هنوز كه هنوزه يادم مونده. در واقع شعر محبوبمه. هنوزم گاهي كه ميشنوم تحت تاثير قرارميگيرم. شايد تو هم شنيده باشي:

ك مثل كپل

صحرا شده پر ز گل!


پ.ن. ايزدبانو رو اين قدر اذيت نكنين بابا! فقط كافيه به اون ess آخر اسمم دقت كنين P:

او در دستهايش چيزهايي دارد كه با هم نمي خوانند
يك سنگ، يك سفال، دو كبريت سوخته
ميخي زنگ زده از ديوار روبه رو
برگي كه از پنجره پايين افتاد.
شبنم هايي از گلهايي كه تازه سيراب شده اند.
او اين همه را مي گيرد
و در حياط خلوتش چيزي مثل يك درخت مي سازد.
مي بيني؟ شعر همين است:

"چيزي مثل"

يانيس ريتسوس

اون ماهي قرمز نازه رو تو نمايشگاه هنرهاي معنوي ديدي چه قدر گناه داره؟ آخه اين بي هنرا خجالت نكشيدن؟

اين ديوار شكستنيه. بالاخره ميشكونمش. چه كسي اون پشت له شه و چه همتون اين طرف همراهم باشين. اين جا خيلي تنگ شده. دارم خفه ميشم ...


پس آفتاب سرانجام در يك زمان واحد بر هر دو قطب نا اميد نتابيد
تو از طنين كاشي آبي تهي شدي و من چنان پرم كه روي صدايم نماز مي خوانند.

هيچ وقت آدمايي كه كسيو دوست دارن ولي به طرف نميگن رو درك نكردم. خب يعني كه چي؟ اين خجالته يا ترس از نه شنيدن؟! به نظر من كه دومي. يعني حتي واسه كسي كه دوس داريم باهاش باشيم هم ارزش يه نه گفتنو قائل نيستيم؟ براي من كه آدماي آسمون جل و گستاخي كه حرف ميزنن، صد برابرجالبترن تا بچه سوسولاي بي دست و پايي كه تو خواب و رويا سيرميكنن، با ماه پيشوني و... .


بيخيال ميان ترم اصول حسابداري، رفتم دختر ايروني- كانون. ايرج طهماسب فيلمنامه منو دزديده بود!

If you are a dreamer, come in.
If you are a dreamer, a wisher, a lier,
A hope-er, a pray-er, a magic bean buyer…
If you're a pretender, come sit by my fire
For we have some flax-golden tales to spin.
Come in!
Come in!

Shel Silverstein


آره. تو اين روز قشنگ پاييزي كه هوا بهشتيه خوبه دور هم جمع شيم. اين بار با يك تفاوت: بي نقاب. عين خودمون باشيم. نه عين اون خودي كه ميخوايم باشيم يا قراربوده بشيم. مثل همون خورشيد درخشاني كه الان اون بالا خود خودشو به نمايش گذاشته، براق وصاف وعزيز. تو بلدي؟

غلط كردم غلط كردم غلط كردم!

مي دوني بدترين جفاي بشر در حق خودش چي بوده؟ من ميدونم. اين كه اين قدر قربون خدا رفته و ازش تشكر كرده و گفته تو خوبي تو ماهي خيلي مهربوني اگه تورو نداشتم چه خاكي به سرم ميريختم و... كه خدا فهميده (اون باهوشه خيلي) كه ديگه لازم نيست در حق بشر دل بسوزونه. همين قدرم كه رو خلقتش كار كرده كافيشه و از سرشم زياده! ديگه نه جواب كسيو ميده، نه به دل كسي را مياد.


من ازين هوا دلم ميگيره. فلج ميشم. نه ميتونم كار مفيد بكنم نه حتي علافي كيف دار. ولي چه ميشه كرد جز غر زدن. اون بالا كسي نيست.

مرحوم كاوه گلستان در مورد رابطه پدرش ابراهيم گلستان و فروغ فرخزاد، اين طور ميگه:
رابطه پدرم و فروغ يك رابطه عاشقانه ساده بود. عشق، يكي از ساده ترين مسائلي است كه براي بشر اتفاق مي افتد و چيز خاصي ندارد. اين يك رابطه سازنده عاطفي بود، ميان دو آدم در مسير تاريخ و هيچ كس از اين بابت صدمه نمي خورد و اصلا به كسي مربوط نبود...


چرا از يك مسئله ساده مثل يك مرض حاد مي ترسيم؟

دلم ز شوق پريدن، نبودن و نشنيدن

كشاندم به تمناي از سكوت رهيدن

سكوت چيز وحشتناكيه. تجربه ش كرده ي؟ سعي كن هيچ وقت تو شرايطش نيفتي. مثل اشك شفافه. مثل بادوم تلخ تلخ. ومثل قير كشدار. ولي تو نبايد بترسي، باشه؟ فقط گوش كن ببين من چي ميگم. اگه گيرت انداخت، يه كاري هست كه اگه بكني فرار ميكنه: حرف بزن. حرف سكوتو ميخوره، مثل آفتاب كه برفو.

هيچ وقت هيچ كيو نديدم كه بخواد شبيه يكي ديگه بشه و شبيه يكي ديگه باشه و موفق بشه اين كارو بكنه. تمام اونايي كه سعي كردن مثل فرهاد بخونن با اين كه سر هر آهنگ اون قدر زور زدن كه تارهاي صوتيشون يكي در ميون پاره شد، چيزي نشدن. همه اونايي كه خواستن مثل فروغ شعر بگن جز اين كه احساسات آبكيشونو به جاي شعرزنانه جا زدن، كاري از پيش نبردن. يا كتاباي كم برگي كه قرار بوده مثل كاراي شل سيلوراستاين باشه، اون قدر شعاري و مزخرف از كار دراومده كه روح اون مرحوم رو معذب ميكنه.


هيچ نسخه دومي به گرد پاي نسخه اصلي نميرسه. پس هيچ وقت قبول نكن كه نسخه دوم كسي باشي. شباهت ها گمراه كنندن، بهشون افتخار نكن. تو خودت بدون اين كه مثل كسي باشي فرشته اي. فرشته ي مغروري باش! فهميدي كله پوك جون؟!

...چنان فرهيخته بود که "اسب"را به نه زبان می دانست و چنان نادان و بی خبر که گاوي خريد تا بر آن سوار شود.


بنيامين فرانكلين

The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return.



Moulin Rouge

بيدار بودم. خوشحال بودم كه بيدارم. شب آروم و خواب آلودي بود. ولي حسم حس تنهايي نبود، با اين كه خودم بودم و خودم و يه كتاب كلفت عربي با جلد طلايي درخشان. عربيم خيلي خوب نبود. نقاشي يه كم بلد بودم. كتابو بستم. جعبه آبرنگمو باز كردم و رنگارو يكي يكي ريختم روي كاغذ. اول آبي كه آرومه. بعد قرمز كه مي جنگه. بعد نارنجي كه مي سوزه. بعد... كاغذم رنگارنگ شد. دستام رنگارنگ شد. ديوارهاي اتاقم رنگارنگ شد. كتاب طلايي هنوز همون جا بود. اما نمي درخشيد. بازش نكردم. تا صبح با اتاق رنگارنگم سرود خونديم و رقصيديم. كتاب طلايي خوابيده بود. با اين كه دوس داشتم با ما شادي كنه دلم نيومد بيدارش كنم.

تقدیمی از ایزد بانو به اسکچرس

سردمه. خيلي سرد. مثل هميشه. آره. ولي يه خرده بدتره انگار. مانتوم جيب نداره. اونم مثل هميشه. اين خياطا نمي دونم چرا يه هو زد به سرشونو جيبو از مانتو گرفتن. خيلي كار يخي كردن. اوه. راستي چه قدر سردمه. وقتي سردمه، تو خيابونم و هيشكي همراهم نيست دوست دارم فحش بدم. به همه. تا حالا تو اين حالت ديدي منو؟ قيافم تابلوه بدجور. اگه دهنم باز بشه كلي فحش با صاحباشون ميريزن بيرون، كه خودت ميدوني صورت خوشي نداره. پس ميذارم همون تو بمونن. اگرم يه آشنا ديدم اول همه شونو با جاش قورت ميدم( ديدي گول خوردي. أشنا ها رو نه، فحشا و صاحباشونو). بعدم سريع ميگم سلام خوبي چه طوري چه خبرا خوش ميگذره و يه ديالوگ هميشه تكرار‍و يه بار ديگه تكرار ميكنم. اگرم دانشگاه نباشه يا اين كه باشه ولي طرف دختر باشه و دوس داشته باشه دست بده يه كار تكراريه ديگه رم با دستاي سردم انجام ميدم. اوه. راستي هوا خيلي سرده. دارم ميلرزم. ياد فروغ ميفتم كه سردش بود و انگار هيچ گاه گرم قرار نبود بشه. آسمون آبي مثل همه روزاي سرد نرم و بي چروكه. دوسش دارم و دلم نمياد بهش فحش بدم. آخه خيلي معصوم و نازه. حداقل از خيلياي ديگه بهتره. چون متنوعه. بيشتر از خيلياي ديگه. اما من سردمه و بايد به يكي فحش بدم. آها. آره اين بدك نيست. اگه ش بود چه فحشاي بديعي به ذهنش ميرسيد. تفاله صداخور قناري... كاش منم يه كم استعداد فحش سازي داشتم. بيا امتحان كنيم: كجوله كوتوله... نچ. اين جوري نميشه. من بايد يه جور ديگه خودمو گرم كنم. ووووووووي. چه سرده. كاش يكي اين جا بود كه ميشد بغلش كرد. امروزم اون كاپشن نرم پشمالوئشو پوشيده بود. حالا كه نيست، يه ذره ديگه تحمل.......آها رسيدي به سرپناه گرم. هوووووووو. ديگه سردم نيست اما هوا هنوز سرده. اين يعني اين كه بازم دير يا زود سردم ميشه و به تو فحش ميدم. آخ جون!

وقتي نمي فهممت، پيش خودم ميگم يا من نفهمم يا تو غيرقابل فهمي

ولي وقتي دوستت ندارم اوضاع يه كمي پيچيده تره، مي فهمي كه؟

درون آينه ها در پي چه مي گردي

بيا ز سنگ بپرسيم

كه از حكايت فرجام ما چه مي داند

بيا ز سنگ بپرسيم، زانكه غير از سنگ

كسي حكايت فرجام را نمي داند
***


هميشه، از همه نزديكتر به ما، سنگ است

هميشه، از همه نزديك تر!

نگاه كن!

نگاه ها همه سنگ است و قلب ها همه سنگ

و سنگ ها همه سخت...

چه سنگ باراني...! گيرم گريختي همه عمر

كجا پناه بري؟

خانه خدا سنگ است!
***


به قصه هاي غريبانه ام ببخشاييد

كه من – كه سنگ صبورم –

نه سنگم و نه صبور

دلي كه مي شود از غصه سنگ مي تركد!
***


چه جاي دل كه در اين خانه سنگ مي تركد!
***


در آن مقام كه خون از گلوي ناي چكد

عجب نباشد اگر بغض چنگ مي تركد
***


چنان درنگ به ما چيره شد كه سنگ شديم!

دلم از اين همه سنگ و درنگ مي تركد!
***


بيا ز سنگ بپرسيم

كه از حكايت فرجام ما چه مي داند

از آن كه عاقبت كار جام با سنگ است

بيا ز سنگ بپرسيم

نه عاقبت همه در زير سنگ مي پوسيم

و نامي از ما بر روي سنگ مي ماند؟

درون آينه ها در پي چه مي گردي؟


فريدون مشيري

شنيده بودم كه هميشه وقت درس و كار جدي كه ميرسه همه ويرشون ميگيره كه وبلاگ بنويسن، حالا حسابي بهم ثابت شد !



يه رسم جالب ما ايرانيا احترام به " نون " هست، يه جور حرمت و متبرك دونستن. توي خونه ما هم مثل بيشتر خونه ها يه" سطل نون خشكا " هست.
من نميدونم از كجا شنيدم كه نون خشكا سهم گاووكوسفنداس! براي همينم هر وقت يه تيكه نونو ميريزم اون تو كه مثلا گوشه ش مربائيه، قيافه راضي آقا گاوه مياد جلوي چشممو حسابي خوشحال ميشم!!!!!

چقدر اين تهرانمون شلوغ شده اين روزا! آدم دلش نمي خواد پاشو از خونه بذاره بيرون. پر ماشين و دود و آدم. البته آدما بد نيستن. ديگه داريم عادت ميكنيم به اين وضع، اما گاهي آدم دلش ميخواد فرار كنه. از اين جا بره...اما كاش ميشد دلبستگيهامونم ببريم. مثل گلهاي بنفشه، تو ترانه فرهاد:



اي كاش آدمي وطنش را همچون بنفشه هاِ ميشد با خود ببرد هر كجا كه خواست

نمي دونم تا چه حد اين حسم طبيعيه و تا جه حد عجيب، ولي من هميشه فكر مي كردم كه يه روز كتابي خواهم نوشت. كتابي كه شبيه زندگي خودمه، در همين حد معمولي و به همين خاطر ديگرونم دوستش خواهند داشت.

به عقيده كوندرا، همواره دو گرايش متضاد، قلمرو آزادي فرد را تهديد مي كنند: از يك سو نيهيليسم كامل و از هم پاشيدن همه ي ارزشها و از سوي ديگر، رغبت بسيار به يك حقيقت تقسيم ناشدني و انكار ناپذير. ياروسلاف آندرس