شنبه، آذر ۲۲، ۱۳۸۲


ستاره هاي سقف اتاق من رنگ وارنگن، اما ستاره هاي سقف آسمون خدا همه شون سفيدن. اما فكرشم نكردم كه كاش جاي اون، من خدا بودم. ميدونين چرا؟ چون اگه جاي اون بودم براي انتخاب كردن رنگ ماه كه ستاره ي محبوبمه ( خودم ميدونم كه نام علميش سياره س!) تصميم گيري سختي رو پيش رو ميداشتم. اين كه ميگم خدا باهوشه واسه همينه. صورت مسائل سختو پاك ميكنه، اونم با پليكان جلد مقوايي!


هیچ نظری موجود نیست: