شنبه، دی ۲۷، ۱۳۸۲


ق.ن. چرا من نمي تونم وبلاگ بخونم؟ به سلامتي بلاگ اسپاتم بستن...؟

خب ديگه بالاخره محسنات زندگي تو يه كشور جهان سوم يكي دو تا نيست كه! علاوه بر تمام شاهكارهايي كه مدام از جلو چشمت رژه ميرن، يه تصميم مهم هم بايد بگيري تو يه سني: برم يا بمونم؟
آره ديگه... راستش نه هنوز اون قدر از اين جا فراريم كه بگم هر طور شده ميرم، و نه اون قدر خوشبين كه فكر كنم ميتونم همه عمرمو اين جا دووم بيارم!
دو سال ديگه... فقط همين! اين قدر وقت دارم واسه فكر كردن. اگه تغييرات غيرقابل پيش بيني پيش نياد، ميرم. فكر خوبيه، نه؟

هیچ نظری موجود نیست: