احساس من یک آفتاب پرست دارد.
آفتاب پرستی که قایم باشک بازی را دوست میدارد.
روی هر سطحی که مینشیند، به رنگ آن درمی آید.
بعد هم بازی اش میگیرد
و دیگر چاره ای برایش نمیماند جز این که همان جا آرام بگیرد تا دیده نشود.
آخر اگر دور شود، طول میکشد تا دوباره سلولهای پوست خشنش با رنگهای جدید خو بگیرند.
این است که در در زمینه هایش میماند و میماند و میماند.
رنگهای آدمها
رنگهای فضاها
رنگهای کارها...
و دل کندن را برای من مشکل میکند.
و نوستالژی را می آورد مینشاند همین بیخ، کنار دلم.
و بزرگ هم نمیشود این آفتاب پرست کوچکم
تا از بازی دست بکشد و کمی هم خودش را سرگرم کارهای جدی تر زندگی بکند.
خنده اش هم این جاست که او بازی میکند، من غصه میخورم.

بازی نکن آفتاب پرست کوچکم!
من میخواهم بزرگ شوم.