چه قدر رهایی حس خوشایندی ست.
دیری بود که اسیر ناخواسته ای بودم که رهایم نمیکرد.
روزها و شبهایم را از حس سرگشتگی بی محتوایی می انباشت و تهی تر از پیشم به جا میگذاشت.
خودم بودم و چیزی کمتر. من و کسی از من، من تر.
تمام شده بودم اما هنوز کم میشدم.
هیچ نمیخواستم.

حالا من باز بیدارم، باز رهایم و از جان زندگی همه چیز میخواهم.
باز بال درآورده ام. پرروتر از همیشه و بی پرواتر از آنچه بودم.
باز زنده ام و زندگی میکنم.

گذشتند روزهایی که زندگی شان نکردم، اما از من، من دیگری ساختند.
نیستم دیگر آن شکننده مثل شیشه، ساده مثل دایره، نیستم.
نیستند دیگر آنها که بی آن که چیزی باشند، به چیزی گرفتمشان.

باز رهایم من...
رهای رها.