خداوندگارا! به تو پناه میبرم!
یک مدل حرف زدنی هست که تا همیشه ی دنیا رو اعصاب منه، با فرمتی اینچنینی:

"فلانی! من اگه کچل بودم، تو بازم منو دوست داشتی؟"
"خوشگلم! اگه من به جای این بی ام دبلیوی اِل و بِلم پیکان جوانان داشتم، بازم آقا خوشتیپه ی تو بودم؟"
"جیگر جون! اگه من چاق و خپل بودم، بازم منو میخواستی چنین و چنان؟"

و در اشکالی نوآورانه تر و اشک به چشم شنونده بیارتر:

"عزیزم! من اگه فلج بشم، تو منو ول میکنی بری یه زن دیگه بگیری؟"
"کوچولوی من! اگه من یه دست و یه پای مخالفو نداشتم، تو بازم زنم میشدی؟"
"کلک! اون روزی که منو دیدی، اگه صورتم کاملن سوخته بود، بازم میومدی جلو؟"


آخه که چی؟
واقعن که چی؟
حالا جواب "آره" باشه چی میشه؟
طرف مجسمه ی عشق و معنویت و از دنیا بریدگیه؟
"نه" باشه چی میشه؟
بیچاره طرف آدم ظاهربین بی محتواییه که حقشه همین حالا به رابطه ی ننگینت باهاش خاتمه بدی؟
نه واقعن؟ چه سودی داره دونستن جواب این سؤالای مسخره؟
چه خوب میشه که مخاطبای محترم، صراحت کلام داشته باشن!
روی یه عده آدم لوس کم میشه والا.
فروگذار نکنینا!


آره بابا جون من!
ماها آدمیم، آدمم جاش روی زمینه.
زمینم مادیه، از ماده س، بعد مادی این زندگی اساسشه.
حالا اون بنده خدایی که جلوت نشسته... آره، همه ی اینا براش مهمن.
همین دیگه!

پ.ن. دیدین من تو همه ی امتحانای عمرم باید ردیف اول جلوی سکو یا ترجیحن رو خود سکو باشه صندلیم؟!
امروز سر تافلم همین بود.
در تمام طول جلسه، سایش نوک دماغمو به میز استاد حس میکردم.
همه ی طول لیسنینگم چشمم به گرد گچای روی سکو خشک شد!
اما به هر حال: هورِرِرِرِرِرِرِی! وات فان! تموم شد :)

پ.ن. کام این! سیت بای مای فایر!

پ.ن. من یادم رفته، یکی بهم بگه لطفن اسم یکی از نرم افزاراییو که میشد باهاشون فرمت فایلای موسیقیو تبدیل کرد (مثلن ام پی تری به دبلیو ام ای). مرسی.