گاهی تذکره الاولیائو ورق میزنم و به این فکر میکنم که چقدر خوب بود اگه تو دوره زمونه ما هم "ولی" پیدا میشد. یه آدمی بود که میشد به حرف و قولش اطمینان داشت. میدونی؟ من تو خیلی چیزها به وجود یک "مرشد" اعتقاد دارم. مثل موسیقی ایرانی. فقط حفظ کردن چند تا نت و هفته ای 2 ساعت تمرین نیست. اگه آدم بخواد توش به جایی برسه، باید "آن"ِ شو داشته باشه.
خیلی سعی میکنم فراموشش کنم، ولی خب حیف؛ نمیشه!
شما چی؟ میشناسین؟
راستی من هنوزم معلم ایتالیایی پیدا نکرده م:(
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر