وقتی دوره ی زندگی آروم و کوتاه کرمی کرمای ابریشم تموم میشه، موقعش میشه که بزنن تو کار پروانه شدن.
هرکدوم به فراخور زرنگی و فرزیشون میرن و یه گوشه (یعنی دو تا دیواره ی عمود به هم یا سه تا دیواره ی دو به دو عمود) پیدا میکنن و شروع میکنن به تند و تند آب دهن نخ کردن و پیله بستن.
بعدم که همه بلدیم، چند روز تو پیله میمونن و بعد به شکل پروانه هایی که هیچ خوشگل نیستن میان بیرون و کلی تخم میریزنو بقای نسلشونو برای سال آینده تضمین میکنن.
اما این وسط یه سریشون پیله نمیبندن.
یعنی عین بقیه هی برگ توت میخورن و تپل و تپلتر میشن، ولی موقع پیله بستن که میشه نمیدونم چی میشه که میمونن بی پیله!
شاید سیستم آب دهنشون مشکل داره، شاید عقلشون نمیرسه، شاید تنبلیشون میاد، شاید بی انگیزن و میخوان خودکشی کنن راحت شن... نمیدونم.
اینا جا میمونن بیرون.
بعد کم کم حالشون بد میشه و دردسرتون ندم... دفرمه میشن.
قدشون کوتاه میشه و زرد میشن. پوستشونم سفت میشه. چشماشونم چپ میشه و ... آخرش میمیرن. در واقع خشک میشن.

آدما هم به کرمای ابریشم میمونن.
توی زندگیشون مرحله به مرحله جلو میرن.
اما اگه وقتی موقع یه تحول توشون رسید، در برابر سختیهای اون استحاله کم بیارن یا حوصله ش نکنن، دیگه نه به اون چیزی که بودن میتونن برگردن و نه میتونن به جای بهتری برسن. اینه که میگندن. خراب میشن و دفرمه.

***

دچار یعنی
عاشق
و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک
دچار آبی دریای بیکران باشد.

دچار یعنی عاشق
دچار یعنی عاشق
دچار یعنی عاشق
...