نمیدونم این چه بلاییه که سر ماها اومده.
آدمای عجیبی شدیم.
یه چیزی بین همه ی چیزایی که میشه بود و در واقع هیچ کدوم.
از هرچی که دیدیم اون چیزیو که راحت بوده برامون انتخاب کردیم و گذاشتیم کنار چیزای آسون دیگه و شدیم چیزی که هستیم حالا.
انتلکتوآلیم مثلن؛ و این یعنی چی؟ یه جور بی قید و بندی. یه جور مخالفت با هرچیز سنتی.
بدون این که حواسمون باشه اصل روشنفکری تو مطالعه س، نه یاغیگری.
و سنتی هستیم هرجا که دوست داریم محتاط و عصا به دست باشیم.
یه تناقضای عجیب و غریب و شاخداری تومون هست که اذیت میکنه.
آخرش هممون یه رگه ی سنتی- مذهبی داریم باهامون؛ حتی اونایی که ادعا میکنن اصلن این طوری نیستن بازم گاهی ریشه های چنین چیزی به وضوح توشون دیده میشه.
هرچقدرم که بزنیم زیرش و بگیم بی اعتقادیم بازم خدا داریم هممون.
حتی بیشتر از خدادار بودن؛ یه جورایی مذهبی بودن. یکی اهل زیارت عاشوراس. یکی علی شناسه. یکی احیانگهداره. یکی قرآن خونه...

این همینجوریش اصلنم بد نیست. یعنی به نظرم فکر خوبیه که آدم حرفای مختلفی رو بشنوه، چیزهای مختلفی رو ببینه و بعد خودش برای زندگی خودش، اونایی رو که با عقلش جور درمیان و ازشون خوشش میادو انتخاب کنه؛ این اصلن عالیه، حرف نداره. به نوعی بلوغ فکری رو میرسونه. یه جوری مقابل سرسپردگی کور و دربست و از اون طرف طغیان بی منطِقه و این خیلی ایده آله.

اما گاهی یه اشکالی پیش میاد. اونم این که آدم محورشو گم میکنه.
میخواد یه تصمیمی بگیره و اون تصمیم مهمه و تو زندگیش تاثیرگذاره. گم میکنه که کیه و چی میخواد اصلن از جون زندگیش. بیشتر چیه. بیشتر چی دوست داره باشه. بیشتر اون آدم آزاد ماجراجوئه یا آدم محتاط آروم. بیشتر اون آدمس که دوست داره از همه پتانسیای وجودش استفاده کنه و پخش و پلا زندگی کنه یا اونی که میخواد یه راه صاف و صوف و مطمئنو بگیره و بره.

شاید تو هیچ عصر و زمانی مثل مال ما، رسیدن به بلوغ فکری سخت نبوده.
شایدم این منم که همیشه گیجم.