اواخر فیلم تایتانیک یه صحنه ای هست که کیت تو رویا و شایدم بعد از مردنش همه اونا رو که رو کشتی بودن و از دست رفتنو میبینه تو سالن کشتی، به همون شکل و سنی که میشناختتشون. همه دور هم یه جا، همه شاد.

منم یه همچین جایی دارم تو دلم. برای همه اونا که دوستشون دارم... همیشه هستن با من، چه اونایی که ساکن این دنیان، چه اونا که فعلا دورن. چه اونا که هنوز میبینمشون، چه اونا که ازشون دور افتاده م. دلم که میگیره بهشون سر میزنم... آرومم میکنن با بودنشون. همین که یادشون هست و تصویر البته شاد و سرخوششون، دلم راحته. همین که همه رو با هم یه جا جمع کردم آرامشمه.

انگار بهم میگن که دنیایی که مارو از تو دور نگه داشته مسخره تر از جدی گرفتنه. انگار میگن ببین آخه این خنده دار نیست؟ ارزش داره آخه؟

میدونم. همه دوری ها تموم میشن میرن پی کارشون. همه دغدغه ها روزی خنده دار میشن. مگه امروز به دلهره های بچگی نمیخندم؟ مگه فکر نمیکنم چه دنیای کوچیکی داشتم؟ فردایی هم هست که امروز رو پوچ کنه. من میدونم.

"روزی ما دوباره كبوترهایمان را پیدا خواهیم كرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت..." – احمد شاملو

تکه تکه شده ام

میان دوری ساعتها و روزها و معانی‌ فصول

میان دوری صدای عزیزان و نزدیکی‌ غربت

دور از هوا و شهری که مرا میدانست

دور از سرزمینم که مال من نبود، نه در آغوش گرم سرزمینی، نه در هوای پذیرنده ای.



دیگر فردا دور است

و من در هیچ فردایی نیستم

نه در فردای سرزمین مادری معصوم میبینم من را

نه در فردای این سرزمین میزبان، منم.



آن کودک پر آرزو کجاست؟

آن مالک دنیا و فرمانروای سرنوشت؟

آن رسام فردا، برهم زننده چرخ گردون؟

چه شد، چه شدم؟



به هوای آن روزها

به بوی هوا

به حال زمین

به عطر آرزو

سلام مرا برسانید

و بگویید نخواستمشان و گذشتم و دیگر نمیدانمشان.



فردا امروزیست ملاقات شده در کودکی.